γράφει η Νατάσα Στρατάκη
Μπολάκια τροφής βρώμικα όσο δεν πάει.
Αποφάγια πεταμένα στην άκρη του δρόμου.
Μπολ νερού προσομοίωση βάλτου.
Υπάρχουν περιπτώσεις που η φιλοζωική διάθεση μοιάζει προσβολή προς τη
φύση.
Μιλάμε για ζώα.
Μιλάμε για ζώντες οργανισμούς, ευπαθείς σε ασθένειες, εκτεθειμένους και
απροστάτευτους στα στοιχεία της φύσης και στο εντελώς αφύσικο περιβάλλον
της πόλης που ανάμεσα σε πείνα, δίψα και επιβίωση έχουν μόνο εμάς.
Η αμφιβόλου λογικής και ηθικής φιλοζωική μας διάθεση σκέφτομαι πως σε
κάποιες περιπτώσεις ίσως θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε.
Είμαστε εντελώς απαίδευτοι και αδιάφοροι ενώ παράλληλα το “παίζουμε”
καλοί; Νοιαζόμαστε ουσιαστικά ή «δήθεν»; Νοιαζόμαστε για τις συνέπειες που
απορρέουν από τις πράξεις μας; Και αναφέρομαι στις συνέπειες στα ζώα, στο
περιβάλλον, στον άνθρωπο.
Δε θα απαντήσω. Μόνο μια εικόνα θα περιγράψω και τα σχόλια, όλα δικά
σας. Ας απαντήσει ο καθένας μας για τον εαυτό του.
Δίπλα ακριβώς σε παιδική χαρά μέσα στα παρτέρια πρασίνου του Δήμου
στημένα σπιτάκια/παράγκες για γάτες. Ξύλα διαφόρων τύπων, σακούλες
πλαστικές, πέτρες. Όλα μπαταρισμένα και τρισάθλια.
«Για να μπαίνουν μέσα» λέει «τα γατιά και να προστατεύονται από τη βροχή
και για να μη βρέχεται και το φαγητό τους». Μάλιστα.
Μέσα και γύρω σκόρπια τα μπολ με υπολείμματα σάπιου φαγητού. Όχι
κροκέτες. Αποφάγια. Ρύζι, μπάμιες κοκκινιστές (..μάλλον..) και άλλα διάφορα.
Απροσδιόριστη η σαπίλα. Όποιος φέρνει φαγητό εδώ, βάζει το καινούργιο
πάνω στο χθεσινό και το προχθεσινό, το σάπιο. Τριγύρω δύο τρία
τετραγωνικά μέτρα γεμάτα σκόρπια ψαροκόκκαλα, απομεινάρια μιας άλλης
εποχής. Περνάς δίπλα και η εικόνα σου φέρνει εμετό. Βλέπεις έναν γάτο να
έρχεται και να φεύγει. Δε θα φάει τη βρωμιά μας.
Η βρωμιά μας θα γυρίσει σε μας. Στα παιδιά μας. Στην ίδια μας τη γειτονιά.
Το καλοκαίρι περνάς και σε πνίγει η μπόχα κι η μύγα πάει σύννεφο. Χοντρή
μύγα, αυτή που ο λαός μας λέει κρεατόμυγα, που ευκαιρίες τέτοιες ψάχνει για
να αφήσει τα αυγά της.
Ακριβώς δίπλα τα πιτσιρίκια κάνουν κούνια.
Χθες κάποιος κατέβασε μια κατσαρόλα χαλασμένα μακαρόνια και την άδειασε
στο παρτέρι πάνω στο χώμα.
Απορώ.
Ψάχνω στην εικόνα αυτή να βρω την ΚΑΘΑΡΗ φιλοζωική μας διάθεση και δεν
τη βρίσκω. Βρίσκω μόνο την έννοια της λέξης “φιλοζωία” να κείται
εγκαταλειμμένη μόνη στις άδειες γατοπαράγκες ανάμεσα στη βρώμα και την
αδιαφορία, άρρωστη και θλιβερή.